بغض می کنم ، آه می کشم ، ناله می کنم و با این درد های وجودم تو را صدا می زنم...
من تو را صدا می زنم و تو را می خوانم
دلم سخت دلتنگ دیدار توست

معبود من!
این روزها آنقدر دلتنگ تو هستم که نمی توانم اندازه اش را بگویم
آنقدر دلتنگ حضورت هستم که حد ندارد
من محتاج توأم

می بینی ؟
دنیا چگونه به من حمله کرده است؟
می بینی ؟
آسمان هم با من غریبه شده؟
اصلا برای من اهمیت ندارد
بگذار همه ی دنیا برایم غریبه شوند

بگذار به راحتی از همه ی آنها بگذرم
وقتی تو را دارم ، غم دیگران را چرا باید بخورم
چرا باید غصه ی این را داشته باشم که کسی با من نیست؟
وقتی تو با من هستی ،نگران چه باشم؟

بگذار همچون علی غریب بمانم
بگذار کسی جواب سلامم را هم ندهد
مگر چه می شود؟
تازه درد علی را حس می کنم
تازه بدنم سرد می شود

تازه درد علی را حس می کنم
تازه می فهمم زهرا برای علی چقدر ارزش داشت
پس بگذار هیچ کسی جواب سلامم را هم ندهد
شیرین است که همدرد علی شوم
شیرین است که رفیق چاه علی شوم

اینها بهانه بود که علی با چاه حرف می زند
علی جز تو کسی را نداشت که حرفهایش را به او بزند
مگر می شود علی تو را رها کند و با چاه حرف بزند؟
وقتی علی تو را دارد ،دردهایش درد ندارند که تنها لذت است

شیرین است که در شب های بی زهرایی بگریم و با خدا حرف بزنم
ای روزگار ! با همه ی خوشی هایت از تو عبور می کنم
ای دنیا ! با تمام حب و بغضت رهایت می کنم
این را بدان که نمی توانی با مصیبت ها مرا از محبوبم برهانی
این را بدان که هستی من اوست نه تو!

....

عشق و اشک چقدر به هم نزدیکند
چقدر عشق با اشک سازگار است
انگار این دو آفریده ی تو با جان و تنم عجین شده
انگار بدون این دو نام و نشانی ندارم

عشق را دوست دارم ،چون با عشق به تو می رسم
تو را می بینم و سخت محتاجت می شوم
فراموشت نمی کنم
گُمت نمی کنم
وقتی تمام زندگیم به عشق تو بستگی دارد ،چگونه فراموشش کنم؟

اشک را دوست دارم ،چون با اشک حرفم را با جان و دل احساس می کنم
با اشک هایم ، حرفهایم را باور می کنم و به تو می گویم

وقتی با عشق تو را درک کردم
با اشک و عشق همراه می شوم
و
چه زیبا می شود این العفو العفو

...